Mijn vriendin Do en ik hebben vaak getobd met ons werk. Steeds dingen doen die niet aansloten bij ons idee van 'groots en meeslepend'. Of van 'gezellig'. Achterbakse collega's. De combinatie werk en gezin. We hebben van alles uitgeprobeerd om de ideale werksituatie te creëren. Want dat we zelf proactief moesten zijn, dat hadden we al wel in de gaten. Zo kwam ik op een dag een dj tegen, en ik dacht: die heeft een leuke baan! Het duurde niet lang voor ik mijn communicatiecarrière aan de wilgen hing en een PA en mengtafel aanschafte. Daar ging ik, met mijn man als roadie (en groupie;) allerlei feestjes af op zoek naar plezier en creativiteit. Dat het opbouwen van een feestje zwaar is, het afbreken ronduit ruk en dat je dan in het holst van de nacht thuiskomt en de kinderen vervolgens weer om zeven uur 's ochtends aan je bed staan te jengelen, maakte dat ik weer terugverlangde naar mijn 'saaie' baan aan de universiteit.
Do dacht haar passie te volgen door de pabo te gaan doen. Ze is gek op kinderen en zag voor zichzelf een rol weggelegd om kinderen in kansarme buurten zelfredzaam te maken. Ze verkeek zich op jaloerse collega's die het niet zagen zitten dat een bekende Nederlander hun collega werd. Ze werd genegeerd en geïntimideerd. Een baan alleen is dus niet zaligmakend, collega's zijn misschien nog wel belangrijker. Ze heeft de pabo niet afgemaakt.
Je passie volgen is begrijpelijk, maar wij hebben geleerd dat je beter ook je verstand kan blijven gebruiken.